اگر تنها نقد های من یعنی
حضور عکاس ناشی با فلاش های متعدد و پارازیت های مکرر
و راه دادن تماشاگر در هنگام اجرا
بگذریم
ما اجرایی با کارگردانی منظم و بازیگرانی که نسبت به متن خود آگاه و واقعا بازی می‌کردند مواجه بودیم
چه باری های درخشانی خصوصا دخترک ترک زبان ،
این نمایش رو حد اعقل باید یکبار دید و بار ها بعد از آن از خود چند سوال بپرسی
۱_ هدف کارگردان چه بود
۲ _ چطور ما توانستیم در این اجرا چرخش خنده و اخم را آنقدر زیبا و حرفه ای ببینیم
۳_ چرا انقدر خوب از ریتم اجرا محافظت شده بود