واقعا هم شاهکار بود هم افتضاح!
نمیدونم این حجم از استعاره و ارجاعات بیرون متنی برای یک تئاتر درسته یا نه... اصلا حتی اینکه لازمه لذت بردن از این تئاتر دونستن یه تعدادی چیز ها(درخت دانایی فلاسفه یهود، مفهوم خدایی توی این نمایشنامه و ...) و خوندن یه تعدادی نمایشنامه ها(اکثر کار های بکت از جمله در انتظار گودو و دست آخر، نمایشنامه توهین به تماشاگر) بود زیاد برام جالب نبود.. به نظرم حتی این اصلا یک تئاتر محسوب نمی‌شه.
اما اگر این حجم از ابزرد بودن رو بپذیریم یک شاهکار به تمام معنا بود!
جدا از تمام اینها موسیقی به شدت فوق العاده ای داشت!
پرفورمنس عالی!
اما بزرگ ترین ایراد این کار با فرض اینکه میشه متوجه استعارات شد چند قسمتی بودن صحنه بود.. هر گوشه از صحنه یک اتفاق در حال رخ دادن بود و حداقل من اذیت می‌شدم که کدومو ببینم و کدومو از دست بدم.

موفق باشید، به امید دیدن کار های بهتر از این گروه و الهام کردای عزیز