زیگموند در ایده و طرح، خلّاق و دوست‌داشتنی‌ست. البته که در متن می‌تواند انسجام، روند و ریتمِ بهتری پیدا کند، امّا با این وجود هم نمایشنامه لحظاتِ خوبی خلق می‌کند.
در کارگردانی، میزانسن‌ها و قاب‌بندی‌ها بسیار بهتر می‌تواند باشد از چیزی که هست. طراحی گریم و لباس به اندازه و کافی‌اند. در آکساسوار امّا، استفاده از پاد/ویپ به جای سیگار، اصلا ایدۀ خوبی نبود و تنها کار را مضحک می‌کرد.
و بزرگترین نقطۀ قوّت اثر، بازی‌ها از جمله آقای پناهنده و خانم نیک‌اندیش بودند.
«زیگموند» انتخاب خوبی برای تماشا در این روزهاست.