کارگردانی اثر بیش از هر چیز شایسته توجه هست زیرا رسیدن به این انسجام و هماهنگی در چنین کاری که نظم در اولین جایگاه بهش هویت میبخشه اسان نیست.
بازی ها تمیز بود، رعایت پالت رنگی یکسان در طراحی لباس و گریم و دکور با شرایط داستان همسو و دارای زیبایی بصری بود.
میزانسن تکه های موزیکال نزدیک میشد به موزیکال های دیزنی و با لباس های شبیه نقاشی، و میمیک های درشت، حس انیمیشنی پیدا میکرد.
و در نهایت، به زیبایی نشانگر جامعه در قالب یک خانواده بود. خانواده ای که جامعه یک کشور کمونیستی است، هرچند میبینیم در ادامه که دیگر نظام ها هم تفاوت چندانی ندارند. شامل: رییس، گروهی راست گرا با تمایل به افکار رییس، جوان ناراضی، گروهی چپ گرا متمایل به تغییرات، و در نهایت شورش و تغییراتی انجام میشود، مهاجرت صورت می‌گیرد، و بعد، دوباره در نسل بعد همین اتفاقات تکرار میشوند. و همیشه این تصور که به قولی، مرغ همسایه غازه، باقی می‌ماند. و میبینیم حجم بیشتر جامعه منفعل و متمایل به ایستایی هستند. و اینکه هرکسی حتی به ظاهر بی آزار می تواند دیکتاتور شود. ( خواهربزرگ)

و در خصوص ریتم، بنظرم کندی عمدی بخصوص در ابتدا، به سخت شدن تحمل فضای بسته کمونیستی و تکرار و روزمرگی کمک میکرد و به جا بود.

به همه گروه خسته نباشید میگم. ممنون بخاطر اجرای باکیفیت.