خسته نباشید میگم به همه ی اعضای گروه این نمایش دوست داشتنی. بیشترین چیزی که نظرمو جلب کرد روابط بین کاراکترای اصلی بود. یعنی همش دلم میخواست تو جمع اون گروه تئاتری باشم و به شدت منو یاد پشت صحنه های تئاتر مینداخت. موضوع اصلی نمایش باعث میشد که با کاراکتر مانی ارتباط بیشتری از بقیه بگیرم ـبه قول مونولوگ یکی از بازیگران به نظرم مشکل مانی بیچارگیش بود. همه ی بازیارو تا حدود زیادی دوست داشتم. حتی بازی بازیگر هایی هم که نقش کوتاهی داشتن هم به دلم نشست. در کل سالنو با حس خوبی ترک کردم. و بعد این نمایش نیم ساعتی داشتم بیرون سالن به کار فکر میکردم. گرچه نقطه ضعف هاییم داشت ولی انقدر فضا دوست داشتنی بود که میشه ازشون چشم پوشی کرد