طبق انتظارم نمایشی بود متوسط تا حدودی ضعیف

و باز طبق انتظارم دلیل فروش بالای کار همان جذب مخاطب کم سن وسال به واسطه دلایل غیر تئاتری بود (مثل خواهرزاده خودم 😊)

یک متن بسیار ساده که بهتر بود به شکل یک مونولوگ اجرا میشد و نیازی به اضافه کردن چند تا کاراکتر بی ربط نبود.

یک خاطره بازی و نوستالوژی بازی سطحی که شاید فقط برای همون مخاطب کم سن و سال و ناآشنا با نوستالوژِی ها جذاب بود. فکر کنم رفتن به سمت کسی در اندازه های فرهاد فقط شجاعت نمی خواد بلکه نیاز به دانش هنری و تخصص خوانندگی ... دیدن ادامه ›› هم داشته باشه!

و اما نکته بسی مهم: در اینکه یک نمایش با کمک یک رپر و یا ... سالن رو پر کنه به نظرم در نگاه جهانی ایرادی نیست، چراکه تئاتر برای همه جا داره (البته نه در تئاتر بی چیز ایران با چهار تا دونه سالن!) ، ولی ایراد از جایی شروع میشه که نمایش کم کم دچار توهمِ تئاتریکال بشه! و خودش رو به عنوان یک اثر شایسته با تراز بالای تئاتری بازنمایی کنه. اینجا دیگه بازی خطرناک میشه. یعنی نمایشی که در ابتدا فقط به عنوان یک ویترین تفننی وارد حوزه تئاتر میشه، رفته رفته (مثل بازیگر نمایش) لباسش رو عوض میکنه و مدعی حضورش به عنوان یک نمایش ناب میشه و با قبضۀ یک سالن خصوصی و تمدیدهای مکرر، امکان خفه کردن نمایش های بسیاری رو در نطفه پیدا میکنه، نمایش هایی که پشت صف حضور در سالن های خصوصی پیر میشن. به نظرم این بزرگترین ایرادهای این دست نمایش هاست، آثاری که از سالن های پر زرق و برق کنسرت کوچ میکنن به سالن های مهجور اما منفعت طلب تئاتر خصوصی.

و در نهایت، فرزین جان محدثی که دارد خودش را حیف و میل می کند...