برای من واقعی ترین تئاتری بود که تا به حال دیدم.همون آشفتگی،اتفاقات،دیوانه بازی ها.یک آشفتگی در عین حال کاملاً قابل فهم و روی روال.اصلاً گویی که جهان دیوانه وار و به طور جنون آمیز پیشرونده به سوی جلو رو داشتم به چشم میدیدم.برای من از اون دسته نمایش هایی میشه که اگر پیر بشم و دچار آلزایمر، یه بخش هاییش حتما تو ذهنم خواهد موند.چون یه راهی به عمیق ترین قسمت ذهنم باز کرد.
این نمایش لایق خیلی تعریف و تحسینه از دید من.اونم به یک دلیل.
به تصویر کشیدن واقعیت.من داشتم عظمت هولناک جهان بیرون رو برای ساعتی روی یک تکه زمین چند در چند متر میدیدم.که این مسئله چشم و گوش و ذهن منو به کمال رضایت از تماشایش رسوند.
و فهمیدم پویا سعیدی صاحب مغز شگفت انگیزی هست.