همان چیزی که از حمید رضا نعیمی انتظار می رفت. یک نمایش استاندارد. پر از لحظات تماشایی . پر از دیالوگ های سیاسی بُرنده. پر از حرکت و شور. خلاصه پر قدرت. باز هم ایده ی جذاب تئاتر در تئاتر که بسیار شیرین به صحنه آمده. نعیمی مثل همیشه تمام بازیگر را بیرون می کشد. اما آن که چشم گیر بود: رضا جهانی
موسیقی بهزاد عبدی در ذهنتان مرور می شود. نعیمی دستش به کم نمی رود. یک اثر بزرگ دیگر، از دستش ندهید.