ضیافت گرم رفاقت

نمایش عجیبی است توافق نامه، نه موضوع پیچیده ای دارد و نه قرار است حرف بزرگی بزند. اما با این اوصاف نمی توان چشم از آن برداشت. مجذوب کننده و گیرا. ثابت می کند اهمیت دیالوگ را. دو رفیق قدیمی یک ساعت و بیست دقیقه گفت و گو می کنند. جشن می گیرند، می خندند، گلایه می کنند، دعوا می کنند و دوباره کنار هم خواهند بود. همینقدر ساده اما جذاب. قدرت متن نمایان است. ابتدای نمایش دنی می گوید همه ی انسان ها پنهان کاری می کنند که اگر قرار به بیرون ریختن درونیات بود جهانی منفجر می شد اما جدال با مارتن و کنکاش در زندگی شخصی و حرفه ای آن ها، هر دو را به جایی می رساند که پرده کنار زده و آنچه در دل دارند می گویند. بر خلاف نظر دنی کنار گذاشتن پنهان کاری به انفجار منتج نمی شود. برخورنده شاید، بر هم زننده آرامش شاید اما در انتهای نمایش همچنان رفاقت باقی است. این بار شفاف تر، راست تر و عمیق تر. از این وجه، نمایش در مذمت دو رویی و پنهان کاری منفعت طلبانه نیز هست و با این جنگ ظاهر شکن است که ما به درون شخصیت ها نفوذ می کنیم و نمایش برایمان لایه پیدا می کند. زندگی شخصی، زندگی حرفه ای، رابطه ی دنی و مارتن و در نهایت مسئله ی خریدار که بازی حساب شده ی رامین ناصر نصیر لحظات به یادماندنی می سازد و البته بسیار شیرین. همه ی این ها نمایشی ساخته با هدایت کوروش سلیمانی که وقت فراموش می شود و این هم نشینی سه نفره ی جذاب قدرت آن را داشت که ساعاتی ادامه پیدا کند.


بهنام تشکر نقش کلیدی ایفا می کند در جادوی توافق نامه، صحنه کاملا در اختیار بهنام تشکر است، صحنه محل درخشش اوست، از ابتدا تا انتها. چند ... دیدن ادامه ›› نقش را بازی می کند. هر که را می گوید می شود و این مسیر آرامش تا طوفان را درخشان طی می کند. کوروش سلیمانی علاوه بر کارگردانی مناسب متن، بازی دقیق، با حوصله و غافلگیر کننده ای دارد و رامین ناصر نصیر که مهمانی را با هنرش گرم می کند.

توافق نامه نمایشی است برای رفاقت، برای معرفت و با هم بودن. برای این ارزش بزرگ زندگی. آن که همچون پایان نمایش و به مانند تولد های هر ساله بر عمرش افزوده می شود و می توان بار ها جشنش گرفت. همان رابطه ای که هر چه بخواهی بگویی و در انتها باز لبخند تحویل بگیری. همان که حتی ارزشش را دارد از آنچه شخصیتت را ساخته است دست بکشی.