امشب به تماشای این اثر نشستم.
خسته نباشید میگم به همه عوامل این نمایش.‌
اینکه امروز بتونی بیست سال بعدت رو ببینی و از اوضاع و احوالت آگاه بشی خیلی خوبه.
در نمایش دو تا زوج رو میبینیم که گویی زوج دومی، همان زوج اول هستند ولی بیست سال بعد آنها.
جنازه انتهای صحنه که گویی فرزند زوج دوم است با صدای گریه نوزاد که گویا این جنازه همان نوزاد است ولی بیست سال بعد.
نمایش خوبی بود.
خسته نباشید