سنگ بودم که کسی کوه حسابم نکند

یخ زدم تا تب چشمان تو آبم نکند

با تو از صبح نگفتم که دلت تب دارد

روزهای همه ی زندگی ات شب دارد

شانه های تو زمینی است که شخمش زده اند

سهمت از خانه همینی است که شخمش زده اند

خسته از آدمها ، رویایی در قفسی

نخزیده است خیال ... دیدن ادامه ›› تو به رویای کسی

نخریده است کسی قصه ی بی رنگت را

ننوشته است دلی سفره ی دلتنگت را

نشد از فاصله ی سوژه به باور برسی

به بهارت - که درختی است تناور – برسی

روی دوش تو نشسته است غم نان ، تا کی؟

می شود سهم تو هر سال ، زمستان ، تا کی؟

نتوانستم در سفره ی تو عید شوم

توی هر گلدانت دانه ی خورشید شوم

از دل کوچک تو دغدغه را بردارم

در ترکهای کف دستت گل بگذارم
آرزوبیرانوند