عرض ادب و احترام
دو انسان به میانجی حضور در یک موقعیت، تصاویری از گذشته را به یاد می‌آورند و این نمایش، به صحنه آوردن آن تصاویر و همچنین چگونگی یادیاری این تصاویر توسط آن دو انسان است. نمایشی که برای فهم آن نیاز به منابع تفسیری خارج از نمایش نیست.شکل پرداخت این فرم توسط نویسنده یا کارگردان به گونه ای انتخاب شده است که به آنها اجازه می‌دهد در تزریق احساسات خود(حتی به صورت مبالغه آمیز) در متن روایت آزاد باشند و نتیجتا در این نمایش از موسیقی و نور و کورئوگرافی در کنار طراحی صحنه و لباس با ویژگی های انتزاعی برای عینی کردن احساسات ذهنی نویسنده استفاده شده است.
تماشای این نمایش برای من، پیشتر از آنکه باعث متاثر شدن از مواجهه با یک واقعیت در گذشته باشد، باعث به وجد آمدن از چگونگی عینی کردن احساسات ذهنی یک ذهن خلاق در نسبت با آن واقعیت است.
از عوامل اجرا بابت اجرای این نمایش ممنونم.