یک کلام، کیف کردم.
.
به قول بزرگی ، همه قصه ها گفته شده اند، زین پس چگونه گفتن است که اهمیت دارد. داستان آزادی و دموکراسی شاید در ایران به قدمت یونان و غرب نباشد و بیشتر تجلی بروز یک اندیشه عاریتی در این مملکت است، لیکن در همین اندک زمان استقرارش، که نه البته ،مطالبه اش، به اندازه همان اختلاف تاریخی ، وقایع از سر گذرانده و شهید و مجروح و اسیر و مفقود برجا نهاده‌ است. امیر حسین طاهری، مقل همیشه جادوی نمایش را در کلام یافته و به تأسی از نویسندگان نامدار نمایش وطنی، از دلبری واژه ها در استعاره و ایهام و کنایه و ایجاز و تلمیح و تشبیه دریغ نداشته و کلامش، ساده اما نغز است. کلماتش
گوش را نوازش می کند اما جگر می سوزاند.
نادرخان فلاح که البته در تئاتر
همیشه مورد اقبال من بوده در هر قامتی، لیکن اینبار همه آنچه به عنوان یک کارگردان باید دید، را در طبق اخلاص پیش روی مخاطب تشنه به تماشای اجرایی نو می گذارد. میزانسن های هوشمندانه که گاه فراخ و سرد و گاه درهم تنیده و گرم است، بازیهای حساب شده، درست و بجا و بازیگران جوانی که به غایت خوش درخشیدند ... دیدن ادامه ›› و در هدایتشان مسلما تاثیر فعل و اندیشه کارگردان قابل اغماض نیست.
نورپردازی بجا و بدور از طمطراق های امروزی کاملا در خدمت کار است.
موسیقی و نوای دلچسب و جانسوز ، طراحی صحنه کارآمد که به حق آشفتگی کابوس وار دهخدا را بیش از هر کلامی عینیت بخشیده است.
و در نهایت آنچه دیدم حظ بود از تواضع و تعالی حرفه ای هنرمندانی که جز کوشش در راستای هدف اصلی هنر تئاتر ، بدون تفاخر و شعار زدگی، تمنای آزادی را فریاد می زنند.
دستمریزاد و خسته نباشید.
.آزادگی افسرد بیایید بیایید......