تبریک به حمیدرضا مردای عزیز برای نمایش دلنشینی که معنای روزانگی های پرتکرار را در صحنه زندگی کرد.. ناتوانی حرف و کلام ، درماندگی کلمه ها ،بیهودگی انسان در لوپ های تکرار شونده و به بن بست رسیده .. هر کس سخن میگوید تا معنای بهتری از بودن ارائه دهد اما در نهایت نجات دهنده ای نیست و راه رسیدن کوتاه است.. و انسان ها در تنگنای جنون وار کلماتی بی مفهوم دست و پا میزنند تا باز هم در لحظه های تکراری زاده شوند و این دور باطل ادامه دارد .‌. نمایش خوش ریتم با بازی های یکدست و روان .. خوش بدرخشید ✨️