خسته نباشید میگم به تیم محترم و دوست داشتی
خلاصه کار از نظر من: ایجاد یک فضای خلسه که نمیدونی چی واقعیه و چی تخیل
به طور کل کار خوبی بود، اما من نمایش سبکی رو جور دیگه ای دوست داشتم و باهاش گریه کردم
اما این بار فقط چند ثانیه ای بغض کردم
فی الواقع، فارغ از متن، فکر میکنم اکت، حس، زبان بدن و میمیک صورت کیوان احمدی عزیز، اصلی ترین عامل دراماتیزاسیون سکانس های پایانی هردو نمایش بود.
جدا به ایشون تبریک میگم.