پیشفرض من همیشه برای نمایش هایی که تعداد بازیگرهاش زیاده این بود که حداقل نصفشون نقشی تو روایت ندارن و بود و نبودشون فرقی نداره ولی نمایش ناریا ازون کارهایی بود که به جرات میتونم بگم با حذف هر کدوم از بازیگرا انگار یک جای نمایش لنگ میموند و هرکدوم جایگاه پررنگ خودشون رو داشتند و اینکه بین 27 نفر چنین هارمونی و نظمی رو ایجاد کرد کار بسیار سختی هست
میزانسن های فوق العاده بودن و طراحی های صحنه ای که به آثار معروف نقاشی اشاره داشت (زمانیکه همه گوشی هارو به حاجی میخوان تحویل بدن) چشم نواز بود. مخصوصا مونولوگ هایی که با واژه های مشابه شروع میشد و در نگاه اول بنظر میرسید گفتگویی سه نفره در حال شکل گیریست ولی در واقع میفهمیدیم دیالوگ های خصوصی با شخص دیگری بیرون از سن هست
با وجود اینکه تک تک بازی ها خوب بود ولی در نهایت چیزی که به چشم تماشاگر میومد یک کل منسجم بود و انگار تمرکز رو از تک تک افراد برمیداشت و روی جمع تمرکز میکرد گرچه قسمت هایی از متن بنظرم کمی کلیشه ای اومد ولی اونقدر همه چیز کار خوب بود که اصلا به چشم نمیومد

به جناب حسین فردوسی و تمام بازیگران و عوامل دست مریزاد میگم و امیدوارم بازهم کارهای خلاقانه ای ازین تیم خوب ببینیم