مغزم را از کنار هم چیدن نقاط آزاد کردم و بالاخره ستاره ها را در آسمان دیدم، نه شکل های از پیش تعیین شده اندیشیدن را رها کردم، حس کردم.
اما صدای آمدنش خواب مرا قطع کرد ...
اینجا را می گویم نمی نویسم.
دوست دارم سر بخورم تو گذشته چن سال قبل، بعد بین تمام روزای بد و خوبی که داشتیم بر بخورم، بتونم چن ساعتی رو کنارت زندگی کنم
ولی، ولی! تمام اون ساعت ها به گریه های بی امانی تبدیل میشه که تو فقط بهت زده نگام میکنی که این چرا داره گریه میکنه
اخ که تو نمیدونی که چقدر تلخه آیندمون قربونت برم
پروانه روی دستم نبود اما خاطرات حس راه رفتنش در ذهنم زنده بود و آنها چشمانم را برای همیشه بستند.
یحیی ایزدپناه
دعوتت میکنم به دیدن "قلندرو"