بعد از تقریبا شش سال دوری از معجزه ی نمایش قدمم با متن سخت ونبوغ آسای آقای بیضایی به سالن ها بازشد. اتفاق مبارکی بود و با وجود شرایط سخت سلامتی ودوری مسیر اصرار براین کارداشتم. اما درتمام طول نمایش وبعدازنمایش حالم بد بود و بغض عجیبی همراهیم می کرد. من به خاطر دارم که چه برسر این مرد آوردند با کج فهمی ها وغرض ورزی ها. چه شیادانی درلباس دوست، چه دوستانی درلباس تاجر، چه تاجرانی درلباس مصلح و خیراندیش. این دورباطل با آدمهای مختلف مدام تکرارشد ونخواستیم ببینیم یا دیدن برامون هزینه داشت. تا جایی که درست دیدن توقعی بیجا شد.
ادای احترام می کنم به مردی که قد هنرش از نامردمی ونامهربانی همواره بلندتربوده. سایه شون مستدام
خانم آدینه ی عزیز، مهربان وکاردرست پایمردی کردند وبا وجود تحمیل شرایطی که من حقیر تا جایی که متوجه شدم نقصان های نمایش ازآن نشات می گرفت، کاررو به اجرا رسوندند. خداقوت میگم به ایشان و تلاش های مجدانه ی گروه خوبشون. همچنین از پرسنل خوش رو و خوب پردیس تئاترشهرزاد بابت رفتارحرفه ای سپاسگزارم . چیزی که امشب برای من موند شیرین زبانی های (اگر اشتباه نکنم)اوستا کوچولو در سالن انتظار، ناشی ازاشتیاق این بچه برای شروع نمایش وبرق نگاه حیرت انگیزش در پایان اجرا بود. چه دنیایی براش ساخته شد این شب ها، چه دنیایی ... امیدوارم مسیرش درآینده امن وآرام باشه.