مصیبت های خاموش تیتر اول پایگاه خبری-تحلیلی جامعه زنان کشور شد:

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس - کبری دریکوند : مصیبت های خاموش عنوان یک ملودرام سیاسی-اجتماعی است که به نویسندگی و کارگردانی ظفر سهرابی نیا این روزها در تماشاخانه هیلاج با استقبال مخاطبان تئاتر مواجه شده است. این نمایش قصه کاپیتان تیم ملی کاراته بانوان است که برای اولین بار به فینال مسابقات قهرمانی جهان رسیده اما درگیر اتفاقاتی مرموز می شود.

ظفر سهرابی نیا نویسنده، طراح و کارگردان در گفت وگو با خبرنگار ما درباره این اثر نمایشی گفت: مصیبت های خاموش یک مسیر سه ساله را طی کرده تا به اجرا برسد. مسیری دشوار پر از سانسور، ممیزی و سلایق مختلف.
وی در ادامه گفت: تا بحال با سه گروه مختلف این نمایشنامه را آماده اجرا کرده بودم ولی با توجه به حساسیت های داستانی و هم زمان شدن با اتفاقات مختلفی چون پناهندگی ورزشکاران مطرح ایرانی در المپیک گذشته و حساسیت هایی که به دنبال آوردند، امکان اجرایی شدن کار فراهم نشد. آنچه در این نمایش گفته ... دیدن ادامه ›› می شود لزوم اهمیت دادن به جوانان بخصوص جوانان نخبه است. مصیبت های خاموش از ۳ نسل بعد انقلاب می گوید که هر کدام به نحوی سرخورده و محدود شدند. حال در مرحله بسیار حساسی به سر می بریم و باید به نسل جوان توجه شود تا مبادا گرفتار حیله بدخواهان شوند و از دست بروند. چرا که اگر این نسل را درنیابیم چه بسا جبران آسیب هایش امکان ناپذیر باشد.

نویسنده نمایش مصیبت های خاموش در بیان مشکلات تئاتر امروز گفت: شاید شنیده باشید که تئاتری ها مجنون هستند وگرنه هیچ آدم عاقلی اینقدر انرژی و زمان برای کاری که نه تنها دست آورد مالی ندارد بلکه ملامت و سرزنش های بسیاری را هم باید در قبالش تحمل کرد، صرف نمی کند. وی با بیان اینکه ، آنچه تئاتر را زنده نگه داشته همین عشق دیوانه وار است. گفت: بله، مشکلات زیاد است و کم لطفی ها فراوان اما بزرگترین مشکلی که در این عرصه من را آزار می دهد حضور پر تعداد آدم های اشتباهی است که اتفاقا در همه کارها هم سرک می کشند و وقت گروه های تئاتری را تلف می کند. اینگونه افراد خروجی سیستم غلط آموزشیِ حریص و پول پرستی هستند که با دریافت هزینه های گزاف، هنرجویان را به بیراهه می برند.

سهرابی نیا افزود: افرادی که بعضا استعداد هم دارند اما اخلاق حرفه ای را نمی شناسند و تصور غلطی از هنر و هدف والای آن دارند و به دنبال اهداف سطحی و پوچی چون کسب شهرت و ثروت و یا خوشگذرانی هستند. از نظر من هنر در درجه اول یعنی خودشناسی و هنرمند باید آینه تمام نمای درد و رنج جامعه باشد. هنر باید فرهنگ ساز و انسان ساز باشد. اما متاسفانه این روزها شاهد آثار نمایشی بیشماری هستیم که در یک کلام مبتذل و بی محتوا هستند. آثاری که یا صرفا جهت سرگرمی اند و یا حرفشان از دل جامعه بیرون نیامده و تنها خوش آمد و دغدغه قشر کوچکی از جامعه هستند. امیدوارم روزی را ببینم که این حجم عظیم گمراهی و ادعاهای پوچ از هنر رخت بربندد.

نمایش مصیبت های خاموش تا اول مهر هر شب ساعت ۲۰:۳۰ در تماشاخانه هیلاج بر روی صحنه خواهد بود.

لینک خبر:
http://tanineyas.ir/content/141452