یادداشت دکتر فرزان سجودی درباره نمایش سگ ها و استخوان های مادرم : این پاره درام‌ها یا پاره داستان‌ها که بر هم می‌غلتیدند و به یکدیگر فرصت بیان می‌دادند، پیش می‌آمدند و پس می‌رفتند، این اثر سترگ را داشتند که هم زنجیره‌های تداعی را در تک تک ما برانگیزند و هم دلالت‌های جمعی تاریخ جنگ، سرکوب،اعدام تجاوز و قتل عام را و به این طریق پاره درام‌های گسسته به درامی ساختمند و پیوسته بدل می شود. از طریق همین تکنیک پاره درام‌ها، استفاده از نام‌ها، زندگی‌های متفاوت و در همان حال به هم پیوسته، این درام نه درام این شخصیت یا آن شخصیت و نه درام این مکان و آن مکان بلکه درام هر شخصی و درام هر مکانی است در این جغرافیای سیاه جنگ و شکنجه و اعدام. درام بوسنی است، درام ایران است، درام کردستان است، درام عراق است و درام هرجاست که شادی و عشق رویایی است زیبا (و چه زیبا این رویای انسانی در نماش شما بیان شد) که بیدار شدن از خوابش اجتناب ناپذیر است.
مساله تن زن به مثابه‌ی میدان نبرد، بسیار درخشان به نمایش درآمد. بسیار می توان درباره اش نوشت. تجاوز، خشونت بر بدن زن و فتح نمادین آن، بدن زن به مثابه تداوم جنگ، سرکوب و نمایش اقتدار.
دلمشغولی و تعهد شما به بیان نمایشی رنج بیان‌ناپذیر ستودنی است.
همه کسانی که دوستشان می‌داشتم مرده‌اند.