فکر میکنم مهم ترین جایی که میشه برای یک نمایش نوشت ، همینحا باشه البته اگر فارغ از بازی های مجازی به این موضوع نگاه کنیم که خب در نوع خودش تعیین کننده سرنوشت یک اجرا است ، به هر حال دیشب نمایش سفید رو دیدم ، نظرم رو به عنوان یک مخاطب عادی مینویسم یعنی عاری از هرگونه رفاقتی است که با عوامل کار دارم ، سفید ، یک نمایش است که برای هر لحظه اش برنامه دارد ، اتفاقا سکوت در این کار بسیار کاربردی تر از دیالوگ هاست ، ۴۵ دقیقه اول نمایش ، صحنه به دست چهار خواهر میچرخد که هر کدام در نوع خودشون به صحنه نمایش میشنند و شخصیت پردازی هاشون کاملا درست انجام شده یعنی شما ما به ازای واقعیشون رو سریع در ذهنت پیدا خواهی کرد ، اما چون صحنه باهاشون شروع میشه یک‌ مقداری نیاز به صحنه داری بیشتری دارند ، انگار ریتم یک جاهایی گیر است اما این مسئله با ورود شخصیتی که صادق برقعی بازی میکنه حل میشه ، ریتم به سر ضربی مناسب میرسه و کار ادامه پیدا میکنه ، در شرایطی از تئاتر که همه به فکر یه کار پایین شهری ، لات بازی ، این چیزان ، سفید برشی از زندگی رو انتخاب میکنه که اصلا نیاز به بزرگ نمایی موضوع نداره چون درام به خودی خود توسط متن و بازیگران شکل گرفته ، از این نظر سفید نمایش موفقی است ، به عنوان تجربه اول کارگردان میتوان نمره قبولی به این نمایش داد ، همیشه مخالفم که کارگردان در اثر خودش بازی کنه اما اینجا شاید اگر کارگردان که بازیگر قابلی هست در صحنه نبود خیلی از این توازن بهم میریخت ، به هر حال علاوه بر بازیگر خوب بودن ، صحنه داری هم جزوی از اجراس ،متن کار پخته اس اما در یکی دو جا تکرار کمی به چشم میاد که میتونه دلیلی باشه برای حساس کردنه موضوع ، شاید زیاد حرف زدم به هر حال وظیفه خودم میدونم آنچه که دیدم رو بنویسم ، در آخر به گروه اجرایی اثر تبریک میگم ، گروهی جوان و همراه ، تو این شرایط رو صحنه بودن ، البته نه به هر قیمتی ، کار دشواری است ، پیشنهاد میکنم این کار رو ببینید .