کاری به زحمت بازیگران و عوامل اجرای محترم ندارم، خسته نباشند. اما خدایی چرا باید از نمایشی که نه روایت خاصی داره، نه دیالوگ‌های جذابی داره لذت ببرم؟ جیغ‌هایی که بازیگر چسب‌بندی‌شده می‌زد واقعا سرم رو درد آورد بعد اجرا. تف کردن نان‌های جویده شده هم که واقعا مشمئزکننده بود. صدای قطره‌های پس‌‌زمینه و ریتم تکراری هم به شدت حوصله‌سربر و رو اعصاب بود. آقا ما وقت می‌ذاریم، هزینه می‌کنیم که بیایم یه چیزی ببینیم که حداقل اگه خوشمون هم نیومد پشیمون نشیم از اومدن. امیدوارم دوستان انتلکت از خوندن این نظر هیستریک نشن و انواع و اقسام نظریه‌های نمایشی رو نکوبن تو صورتم.