من این نمایش رو سه شبه 28 تیر 1401 دیدم. طراحی نور و مه های ایجاد شده به شدت لذتبخش بودند و بنده تا به حال چنین فضایی ندیده بودم البته باید بگم که این فضا بیشتر منو تو فکر و خیال می برد که باعث میشد بعضی از دیالوگ ها را نشنوم و یا بهشون اهمیت ندم. در بعضی از نقدهای ذکر شده دیدم که بیان شده بود که انتهای نمایش قابل پیش بینی بود، ولی متن زیاد منو درگیر نگرد که بخوام انتهای نمایش را از ابتدا پیش بینی کنم بلکه بیشتر فضا منو درگیر کرد و متن توسط بازیگر در حال بیان شدن بود در این فضایی که به شدت قابل لمس بود. احساس میکنم اگر به جای استفاده از نورهای سفید و آبی وسبز و زرد از قرمز و یا رنگ های تند استفاده میشد و یا میزانسن با چادرهای پاره و کثیف و کلا صحنه شلوغ استفاده میشد بنده هیچ وقت غرق چنین فضایی نمی شدم و دوری میکردم از این موقعیت و از بیرون به این فضا نگاه میکردم و بیشتر تمرکزم را روی متن و سرنوشت افراد حاضر می گذاشتم. طراحی صدای مطلوب و استفاده از اسپیکرهای مناسب باعث میشد تا بازیگر نیاز نداشته باشه بیش از حد داد بزنه تا منی که ردیف 9 نشسته ام بتونم صداش رو بشنوم. موسیقی، هیچ زمان در طی نمایش بر صدای بازیگر تجاوز نکرد و متناسب با فضا در حال بیان شرح قصه بود که بسیار غرق شدن در فضا را برای بنده رقیق تر کرد.
بنده بیشتر غرق فضای نمایش و عکس ها و تصویرهای ساخته شده بر روی صحنه شدم و نتوانستم بر بازی بازیگران تمرکز کنم ولی میتونم بگم که یاری دهنده بودند و متناسب گام بر میداشتند و قصد قدرتنمایی بر روی صحنه نداشتند چرا که ناهمگونی آنها با این محیط حتما سبب فاصله ذهنی بنده از این نمایش میشد.
به نظر من نمایش بسیار خوبی بود و حتما ارزش دیدن را داشت.