اومدم از نام بازیگرایی که دوست داشتم شروع کنم. دیدم خیلی به هم نزدیک بودند و برتری محسوسی ندیدم، اما یلدا و توماج و ساناز و محمدرضا رو کمی بیشتر پسندیدم. چه نوشته ی ظریفی بود از خانم عاج، که مثل عادتش، باهوش و نکته سنج و عمیق نوشته. کارگردانی کار هم به چشمم با درک بسیار بالایی از متن و البته روانشناسی و جامعه انجام شده بود. پسندیده ترین کار بعد از کرونای من بود.
برای ثبت شدن هم بگم که دوست خوبم جاوید علیپور دیدن کار رو بهم توصیه کرد و چون می شناسه که اگر دوست نداشته باشم بی رحمانه می نویسم، توصیه کرد که اگر خواستی بعد از اجرا نقد منفی به خانم شعبانی بگی، به خاطر روحیات ایشون با احتیاط بگو. این پیام رو به منزله تهدید تلقی کردم و حتی دنبال ایشون هم نگشتم. {البته بیشتر به نیت طنز نوشتمش}.
باری، موقع تماشا دلم می خواست کار با موزیک بیشتری همراه می بود اما بعد فکر کردم که شاید بالا بردن وزن موسیقی می تونست ریتم کار رو بندازه.
این شد که تمام سینه ی من در حال تماشا، پر شده بود از تک تک نقش که سرگیجه وار کار رو برامون روایت کردند. جمع کردن اون همه حادثه با نهایتا سه بار ورود بازیگران نقش ها، اون هم بدون اون که حس کنی چیزی از قلم افتاده، برام بسیار قابل ستایش بود.