قصه دغدغه های درونی و بیرونی بسیاری از آدم های امروزی، رفتارهای متقابل و تعامل و کنار آمدن با پیچیدگی های ذهن؛ با بیانی صریح، طراحی صحنه خوب و یک علی سرابی دوست داشتنی. نقش آقای جمشیدی(پاتریک) و خانم بنی آدم(اما) جای کار بیشتری داشت و در صورت تحقق می توانست به فهم مخاطب از الگوی ارتباطی بین شخصیت های نمایش، عمق بیشتری ببخشد.