ایده‌ی اجرایی نمایش را دوست داشتم. این همه سادگی مینیمال و در عین حال رئالیته اثر ستودنی است. منتها نمایش بیشتر نوعی تغزل شاعرانه بود. غصه داشت، ولی قصه نداشت. استفاده اثر از عناصر در ظاهر متضاد سیاسی و اجتماعی را دوست داشتم و نوعی استعلا از قالب‌بندی‌های و گروه‌بندی‌های رایج و کلیشه ای سپهر سیاسی و اجتماعی ایران معاصر به شمار می‌رود.