همیشه احترام به حقوق مخاطب رو در صدر کار قرار دادم.
به عنوان کارگردان یا تهیه‌کننده، سعی کردم کار خوب روی صحنه ببرم. حتی زمان انتخاب قیمت بلیت همیشه به اون نوجوون و جوونی فکر کردم که از پول ناهار و تاکسی و ... میزنه تا نمایش منو ببینه.
دروغ چرا خودم وقتی روی صحنه هستم، ور رفتن تماشاگرا با گوشی‌هاشون شاید ناراحتم کنه ولی تمرکزم رو به هم نمی‌زنه ولی ...
۱- بازیگران هر دو نمایشی که این روزها بر صحنه دارم نوجوون‌هایین که هیچ تجربه‌ی صحنه‌ای پیش از این نداشتن. پس طبیعیه که حتی نوری که از گوشیهاتون به صورتتون می‌خوره، تمرکزشون رو به‌ هم بزنه. چه برسه که زمان اجرا تلفنتون زنگ بخوره یا شروع به عکاسی و فیلمبرداری کنین.
۲- یک قبیله‌ی جدیدی از تماشاگران به تیاتر متمایل شدند که اگر فرهنگ و تربیت تماشاگر تیاتر رو به‌شون یاد ندیم به زودی دیگه چیزی به نام تمرکز، توجه، سکوت، احترام به حقوق گروه نمایش ... در سالنهای تیاتر باقی نمی‌مونه.
تماشاگرانی که با القاب دهن پرکنی چون تیاتر تراپیست، یک شیفته‌ی دنیای تیاتر و... در صفحات مجازیشون اقدام به فیلمبرداری‌ و عکسبرداری و انتشارش در صفحاتشون می‌کنند و در جواب اعتراض شما با توپی پر اعلام میکنند که از خداتونم باشه! فلان کار با همین استوریهای ما فلان میلیارد فروخته.
۳- ما نمایش ... دیدن ادامه ›› کار نمیکنیم که ثروت به دست بیاریم. نمایش کار میکنیم تا تبدیل به آدمای بهتری بشیم و تماشاگرامون رو تحت تاثیر قرار بدیم تا شاید اونا هم آدمای بهتری بشن یا حالشون کمی بهتر بشه.
لطف کنید اگر بار بعدی که مخاطب نمایشی از من بودید فقط تکیه بدید و سعی کنین لذت ببرین. این تنها خواسته ی منه از شما که تو این روزای عجیب برای تیاتر وقت میذارین.
خواهش میکنم آداب و رفتار تماشاگر حرفه‌ای تیاتر رو به چیزی آلوده نکنیم و با دلایلی مثل‌ "دنیای تبلیغات این روزا فرق کرده، ابزار رسانه‌ مجازی فلان و بهمانه" کار زشت و خودخواهانه‌ی خودمون رو توجیه نکنیم. تبلیغات رو به اهل تیاتر بسپرید.
دوستتون دارم.
جسارت کردم.