سلام، موسیقی عالی بود، بازی هر دو بازیگر خصوصا خانم بازیگر نظرم رو بسیار جلب کرد. حالت دست و پای خانم و کلا حرکات بازیگران نشان از شناخت روانشناسی و یا مشورت با یک روانشناس داشته. سویچ شدن صحنه از چپ به راست و برعکس تضاد و کنتراست جالب نور زیبا و عالی بود. کوچک شدن صحنه نمایش(برداشتن پازل گونه کف) حس خفقان و تنگ شدن بیشتر عرصه زندگی رو حکایت میکرد و یا برداشت من این بود که خیلی دوست داشتم. و در آخر تغییر پرسپکتیو صحنه زمانی که دو بازیگر در پایان نمایش در جای خود آرام گرفتن و تماشاچیان را به سقف چسباندن خیلی جالب بود. موسیقی زنده هم که همیشه دلنشینه.
و اما سوال اینجاست! یه کار به این خوبی چرا باید توی همچین سالن افتضاحی به نمایش در بیاد؟؟ وسط نمایش دو نفر وارد بشن و روی سکوهای داغون و پر صدای تماشاگران تق تق برن بشنینن؟ سکوهای تماشاگران به قدری داغون بود که اگر سه نفر اونطرف تر یکی روی صندلی جابجا میشد کل صندلی ها تکون میخورد حیف از این نمایش توی این سالن و حیف از اسم استاد شیخی برای این سالن