این نمایش یک التماس تفکر بود برای جامعه ای که غرق شده ولی نمی دونه در چی. دیالوگ های درخشانی داشت ولی در خدمت داستان نبود و مخاطب رو در نیمه ی راه بین رنج از شمال تا جنوب کشور رها کرد، بدون داستان و نمایش. به نظر من این دیالوگ ها می تونست یه پادکست نهایتا بیست دقیقه ای باشه. با توجه به کارای قبلی آقای افشاریان این کار از کار های ضعیفشون بود.