چقدر اجاره نشینهای مهرجویی بود. منتهی تو سال 1400. عاشقش شدم. یکی از «واقعیترین» نمایشهایی که به عمرم دیده م. شخصیت پردازی بی نقص بود. میتونستی تک تک شخصیتها رو مستقلا و همزمان روی صحنه دنبال کنی، و بیبنی نه تنها در هر ثانیه خودشونن (که باید باشن) بلکه دائما در حال انجام دادن چیز جدیدی هستن که اون خود درش خیلی طبیعی متجلیه. خییییییییییییییییییلی خوشم اومد. و هر چی بیشتر از این بگم زیاده گوییه. :))