پاراسایشگاه نوشته آرتور کوپیت با ترجمه بانوی هنرمند عاطفه پاکباز نیا،نمایشنامه ای هست که کارگردانی با جسارت دست به انتخاب اون میزنه که آشنایی با سایر نوشته های این نویسنده آمریکایی داشته باشه. و فضا و بن مایه و سبک و سیاق کارهای کوپیت رو شناخته باشه.ارسلان گلمحمدی،داراماتورژیه که قبلا نمایش موسیقی مجلسی رو به صحنه برد و اتقاقا موفق هم بود.
درک کردن فضای این نمایش به حدی دشواره که میتونم یه مثال بزنم مثل اینکه یک منتقد تئاتر همچون میکائیل شهرستانی میاد و از یک کاری تمام قد دفاع میکنه که از نظر بقیه مخاطبین کار نامفهومی بوده اما شهرستانی با ارائه توضیحات و روابط بین اشخاص داستان و چگونگی شخصیت پردازی نویسنده و ارتباط متن با دیگر کارها در یک ژانر،کار رو معنا دار و با مفهوم میدونه.
این نمایش از اون دسته است.شما به تماشای یک آسایشگاه روانی رفتید پس طبیعتا بازی ها و دیالوگ ها کاملا در جهت برهم زدن اعصاب پیش میره و کارهایی رو که میبینید برای شما خوشایند نخواهد بود،چون شخصیت ها روان پریش هستند…
در کل خسته نباشید میگم به بازیگران گروه که باورپذیر بودند و واقعا روانی بودند!
و تبریک به شهامت ارسلان گلمحمدی که خوب کار میکنه.