لذت بردم . بعداز مدت ها یک تئاتر خوب با بازیهای خوب و البته کارگردانی عالی .آشفتگی های ذهن یک بیمار اسکیزوفرن با همه پیچیدگی هایش که گسست زمان و مکان را هم به دنبال دارد، در دست یک کارگردان خلاق میتواند طوری رندانه نظم بگیردکه تماشاچی علاقه مند به سرنوشت شخصیت چند پاره او نتواند حتی یک لحظه چشم از صحنه بگیرد .ریتم کار در طول اجرا نمیفتد و همین موضوع باعث میشود تماشاچی خسته نشود . دیدن " هیچ کس جیمی نمیشه " در این اوضاع وانفسا بیشتر از پیش مرا به آینده تئاتر ایران دلگرم کرد .

علی اختیاری