دیشب حین تماشا آنچه بیش از شرافت خود اثر مجذوبم کرد شرافت کم بدیل صاحب اثر بود که حیرانم نمود. به رغم اکثر خامه فرسایان معاصر واقعه و پس از آن که همواره در روایت این زخم ناسور اجتماعی به شانه جاده لغزیدند وی آشکارا قلم خویش مهار نموده و از افتادن به ورطه ژورنالیسم زرد، پوپولیسم، سانتی مانتالیسم، منور الفکریسم و فلانیسم و بهمانیسم برحذر بوده است.
هر آنجا که می توانسته رقص قلم آزاد گذارد و مخاطب را چه بسا بسیار به ذوق و وجد آورد شرافتمندانه تامل کرده و "بود و بایدهای" اجتماع را ملاحظه کرده است (تاکید بنده را بپذیرید که ملاحظه و نه خود سانسوری).
همه می دانیم که رسم حسن تالیف در واقع نگاری اجتماعی، هنر زیبا گفتن است نه مغلطه ی همه را گفتن.