به شخصه اونقدر با این اجرا همراه بودم که حتی یکبار هم به ساعت دستم نگاه نکردم و حتی دوست نداشتم که به پایان برسه.

درخشش در بیان، بدن، متن، تمپو، نور صحنه، هماهنگی تک تک بازیگران، طراحی جایگاه هر یک از بازیگران به قدری واضح بود که نمیشه از تک تکش چشم پوشی کرد.

نگاهی نو به موضوعی که شاید همه ی ما خیلیی ساده تر لمسش کرده بودیم باعث شد من تماشاگر تو زمان رورانس بغضی عجیب داشته باشم.
دمتون گرم و خسته نباشید?