این نمایش را پسندیدم؛
فضای کار دارای رگه‌های پر پیچ از ادبیات ابزورد و معنی‌گریز هست، مخاطب را به چالش می‌کشد و ریتم و تمپو کار هم روان و بدون سکته هست.
تعامل‌ها و اینتراَکشِن‌های اجرا من را به یاد نمایش «بداهه» آقای دشت آرای انداخت.... البته در این اجرا اینتراَکشن‌ها آن‌قدر کنش‌گر نبودند.
پایانِ «درازکش» کار هم به نوعی یادآور پایان اجرای «فرشته تاریخ» آقای رضایی راد بود.
این کار از سال ۹۰ تا امروز چند بار روی صحنه رفته اما شاید وجه تمایز و برتری این اجرا نسبت به کارهای قبلی، تیم جوان‌تر این اجرا با انرژی بالا‌ و اَکت‌های خوب، موسیقی زنده اجرا از گروه راک فوق‌العاده nyctophobist با اجرای آقایان ایمان بیات و کیانوش آقاجانی، و همچنین مهمتر از همه چراغ-به-دستیِ این نمایش و سایر نمایش‌های این روزها در این ایام سخت برای اهالی هنر و نمایش بود.
سپاس از آقای روان‌بد، میثم پاکدامن عزیز، ایمان بیات خوش ذوق و سایر عوامل اجرا. خسته نباشید.