دیالکتیک عشق در ساختاری مدرن
نگاهی به نمایش فقط چهل روزه بودم به کارگردانی مسعود طیبی
داستان نمایش روایتگر ویران شدن زنی از نبود همسرش پس از مرگ اوست، او که همواره بین جنون و عقل در رفت و آمد است و نمی داند، بر روح او چه می گذرد در کشاکش کنار آمدن با نبود همسرش است. این، داستانی است بین «بودن یا نبودن» که بنمایه تاریخی درام است. زن که پس از مرگ شوهرش در شوک علاقه ای پنهان شده قرار گرفته است، علاقه ای که بر اثر جابه جایی ضمیر خودآگاه و ناخودآگاهش معلق و در رفت و آمد است. جدال او بر سر این دیالکتیک است آیا نمی بایست عشق را قبل از مرگ برای همسرش تعبیر می کرده، آیا همسرش عشق را برای او تعبیر نکرده است؟ حال این وابستگی است که گریبان او را گرفته است یا عشق؟ سئوالی که به لحاظ داستانی تا انتها تماشاگر را درگیر می کند.
به لحاظ ساختاری این نمایش بخشهایی از یک روایت رئالیستی است که به صورت گزینشی و بعد از گذر زمان به مخاطب ارائه می گردد، اما در شیوه اجرایی کارگردان به چیدمانی کاملا ذهنی بر اساس بیماریهای روانی رسیده است که شاید بزرگترین ویژگی بیماران روانی از دست دادن تداوم زمان است. زمان می ایستد به عقب باز می گردد و دوباره تکرار می شود(همان تکرارهایی که در نمایش دیدم) و این ترفند کارگردان باعث می شود، تا هر چه بیشتر مخاطب در لایه های پیچیده کاراکتر زن به بازنمایی ویژگی های عاطفی زندگی خود بپردازد و حتی نوعی همذات پنداری برای او اتفاق ... دیدن ادامه ›› بیفتد.
صحنه نیز تحت تاثیر زاویه دید شخصیت زن قرار دارد چرا که جایی است بین خانه و غسالخانه و صحنه به صحنه تمامی گره هایی که برای تماشاگر تبیین شده است تا انتهای نمایش در صحنه بازنمایی و کشف می شود که هر چه به انتهای اثر نزدیک می شدم برای من جذابتر و تاثیرگذارتر بود.
در این اثر از موسیقی استفاده نمی شود بلکه از افکت های صوتی ، فضاسازی دراماتیک را بر عهده دارد. اما، نور مکمل دقیقی برای این حجم از سفیدی صحنه است که با رنگهای نور ، مفاهیم را به مخاطب القا می کند. تاکید بر ریزپردازی در بازی بازیگران از نظر من این روزها کمتر در نمایش ها و بازی بازیگران نمایش ها دیده می شود، بدن هایی که کاملا گویایی درد و رنج روانی کاراکتر است و تاثیر و ترکیب کاملی را با دیالوگهای بازیگران ایجاد می کند (آثار رنج روانی بر بدن بازیگر را درک کردم) و در نهایت با اثری کاملا دقیق رو به رو هستیم که من معتقدم یکی از بهترین نمایش هایی بود که در زمان اپیدمی کرونا است.