امشب ساعت نه نمایش را دیدم. به نظر نکته های زیر قابل توجه بود:
اول: آتیلا پسیانی هنرمندی است که زمان و موقعیت را درک می‌کند. به نظرم روی صحنه بردن این نمایش در این موقعیت زمانی، بسیار به جا بود. نمایش توان این را دارد که یک ماه دیگر به اجرایش اضافه شود.
دوم: بازیها خیلی خوب و دوست داشتنی بود. فقط اسم هوتن شکیبا کافیست که به یک نمایش وزنه بدهد. بازی خوب ایشان در نمایش صد در صد کنار بازی بسیار خیره کننده ستاره پسیانی را نمیشود از یاد برد. بقیه هم بازی خوب و دلنشینی داشتند بجز!
سوم: تنها بازیگرانی که از تئاتر به سینما رفته اند از پس بازی در تئاتر بر می آیند. رضا کیانیان و علیرضا خمسه در عرق خورشید، اشک ماه تکرار نشدنی اند. علی عمرانی، افشین هاشمی، فریبا متخصص و مهتاب نصیرپور بازیگر تئاتر هستند. یک بازیگر خوب یا عالی سینما الزاما در تئاتر خوب نیست ‌‌‌و شاید بد هم باشد. بازی نوید محمدزاده رنج آور بود. هوتن شکیبا توانست بازی سرد ایشان را بپوشاند اما سه نفر دیگر نتوانستند، تقصیری هم نداشتند.