نمایش خاصی بود و من از دیدنش ناراضی نیستم. در زمانه ای هستیم که نویسنده گی و روشنفکری دیگر ارزش و اعتبار سابق را ندارد و از این راه به زحمت امرار معاش میشود کرد و در آخر هم مجبور میشوی به کار کردن در سیرک و جنگولک بازی . ولی اگر کابوی و‌ سارق باشی و به جای سیاه کردن کاغذها با کلمات قلمبه سلمبه، نقشه و طرح دستبرد از بانک یا اختلاس رو بکشی هم ارزش و اعتبارت بین مردم بیشتره ( به خاطر پول) و هم زودتر پله های ترقی را طی میکنی. سرنوشت بد اندیشه ورزی در سرزمین ما را این نمایش به تصویر کشیده.
طراحی صحنه ساده بود که یک دکه روزنامه فروشی که البته شبیه دکه های معمول نبود و بیشتر به دکه های روستایی و بین جاده ای شبیه بود و این دکه گاه تبدیل به کافی شاپ یا رستوران هم میشد.
بازیها تعریف زیادی نداشت و بازی نویسنده و پسر نوجوان کم جان بود و میتوانست بهتر باشد. بازیگر نقش نویسنده به نظرم بی حس و حال صحبت میکرد که شاید خواسته ی کارگردان بوده تا سرخوردگی و ناامیدیش را نشان بدهد.
خانم محترمی که کنار بنده نشسته بودی و میخواستی از اجرا عکس و فیلم بگیری و وقتی من بهت اعتراض میکردم ناراحت میشدی و غرغر میکردی: لطفا رعایت کن و گوشیت رو در حین اجرا از کیفت بیرون نیار!
عرض تشکر و خسته نباشید به کلیه ی عوامل اجرا