هیچ چیز و هیچ کس نمی تونه جای خودمون پر کنه اما نه برای وقتی که با خودمون غریبیم..برای وقتی به خودمون به وسعت یک دنیا نگاه می کنیم..پر خروش و پر عصیان ..رها از همه قید و بندها و بایدها...می تونیم برای هر قدمی که به خودمون نزدیک بشیم جشن بگیریم اون وقته که میشه با دیگران هم بود ..نه بودن تکراری و خسته کننده بودن هایی از پس یک ماجرایی عظیم..حتی اگر آنها غافل باشند