خوشحالم که به توصیه دوست عزیزی موفق به دیدن این کار شدم و متاسفم که اجرای اون به پایان رسید و امکان دیدنش رو برای بار دوم ندارم ( البته امیدوارم که مجددا اجرا داشته باشه چون واقعا ارزش دوباره دیدن رو داشت).
از بازی فوق العاده و متن عالی که در نظرهای دوستان دیدم که به تفصیل در مورد آنها گفته شده دیگه چیزی نمیگم فقط جا داره اشاره ای بکنم به طراحی صحنه و نور که خییییلی خوب بود و به ساده ترین شکل ممکن سنگینی دیوارهای انفرادی رو روی بازیگر و حصر و تنهایی اون رو القا میکرد.
در طول نمایش تردد بین دیوانگی و عاقلی در شخصیت اصلی داستان (محمود) مدام من رو به یاد شعر حسین پناهی نازنین میانداخت :
دیوونه کیه ؟ عاقل کیه ؟ جُونور کامل کیه؟
با آرزوی موفقیت برای سرکار خانم محمودی نویسنده توانمند و امیرشمس عزیز بازیگر تمام عیار و دیگر دست اندرکاران این نمایش.