رنج را که باید کشید
که تک گلی سرخ به گردن دارد،
و قطره اشکی بر تن
لکه خونی، به شأن و دعا،
میالاید بر افسوسِ ظن

و شاید

تنها رهایی از صبح،
گلی سرخ باشد و گردنی خونین
تا کبوتری پر‌ گیرد، به قدمت شب
بیاشامد افسونی، بر قامت عشق

و عهد ببندد،
پارچه ای بندد چشمانِ امید را.


و عشق،
دیگر زاده نشد.

۱۵/۰۹/۹۸