تبریک میگم به آقای اسماعیل کاشی کارگردان جسور و خوش فکر که البته تجربه های فرم گرای بازیگری شو در کارهای رضا ثروتی و دیگران بارها دیده بودم و تحسینش می کردم و این بار این نمایش فوق العاده رو دیدم ازش . یک پرفورمنس تلخ و دردناک با همراهی و هماهنگی کم مانندی نور و موسیقی و حرکت . دست مریزاد داره پرورش و رشد این همه بازیگر مستعد که بازی های تک تک شون خوب و قابل احترام بود . ای کاش این نمایش رو می شد در سالن بزرگتری اجرا کنند . بی شک دست کارگردان در بسط میزانسن ها و خلق فرم های بیشتر خیلی بازتر بود .
از دیدن این نمایش خیلی خیلی لذت بردم و به دوستانی که به نمایش های فرم گرا علاقه دارند، توصیه می کنم این فرصت رو از دست ندن . خودم دوباره هم می خوام کار رو ببینم . احساس می کنم بخش های زیادی از کار رو از دست دادم و باید دوباره ببینمش . درود بر شما!