من
در متن و اجرا رویه اثار پست مدرن را در پیش گرفته (کولاژ، روایتهای غیر مرتبط، و شروع و پایانی یکسان)
شاید بتوان گفت (من) از خود ساختار شکنی ویژه ایی در نوع روایت و اجرا برخوردار است
جایی که نویسنده و کارگردان سیاوش پاکراه از اثار پیشین خود عبور کرده و نگاه تازه خود را در مسئله (جنگ) باخوانشی پست مدرن به مخاطب ارائه میدهد. سیاوش پاکراه در (من) به دنبال سنتز و نتیجه نیست بلکه به بیان و طرح میپردازد او در( من) بر اساس اندیشه های پست مدرن از روایت ماژور پرهیز میکند و چه در متن و چه در طراحی فضا مخاطب را با کولاژی از روایتهای غیر مرتبط روبه رو میکند که در بستر ضد جنگ روایت میشود یا نمیشود.