کاری خو ب که نه تنها ذهنت و تو زمان نمایش با خودت رو خط داستان نگه میداره بلکه بعد نمایش هم باهات همراه میشه و این نشان دهنده گیرا بودن اثره ،ما وارد جزیره قربانیان میشیم قربانیانی که هیچ نقشی در اینکه فرصت انتخاب داشته باشند نداشتند و این که چجوری اینها بهم وصل میشن نشان دهنده قوی بودن متن نمایشه ،بازی خانم آیه کیانپور در صحنه اول و آخر کار جز نقاط قوت کاره که سیلی خودش و به تماشاچی میزنه ،طنازیهای مادرانه خانم نوشین تبریزی هم در جای خودش دیدنی بود اما به کاراکترهای دیگه که همگی به نوعی قربانی مسائل مختلف شده بودند پرداخته نشد و فضا برای معرفی عمیقتر کاراکترها ایجاد نشد .
یکنواختی چیدمان صحنه با توجه به پریود زمانی ،وعدم تعویض دکور و یکنواختیش این رو به مخاطب القا میکنه که شاهد نمایش هستی اما به هر حال خوشحالم که فرصت دیدن اینکار برای من فراهم شد و به کلیه عوامل کار خسته نباشید میگم .درخشا و مانا بر روی تمامی صحنه ها.