به نظرم مخاطب تیاتر باید خودش را با زمان تیاتر بلند وقف بده تا در این شرایط که سانسور فراوان هست دیگه مولف نگران کوتاه کردن کار و خود سانسوری از این دست نباشه. اتفاقا اقای رحمانیان سر نمایش پیکان جوانان که یک کار هفت اپیزودی بود و به خاطر حوصله مخاطب تو هر اجرا دو قسمت اجرا نمی کرد خیلی در این مورد شاکی بود مصاحبه خوبی داره پیشنهاد میکنم پیدا کنید بخوانید. میگه همه جا دنیا مخاطب عادت داره به تیاتر دو ساعت و دو ساعت نیمه ولی در ایران حوصله مخاطب زود سر میره به نظر ایشان مخاطب باید فرهنگ تیاتر دیدن اش عوض کنه. به نظرم منم ما نباید از مولف تقاضا کنیم بخشی از اثر نمایش نده چون حوصله نداریم.

خیلی ممنونم که نظر دادین. ببینید همه جای دنیا شرایط سالن های تئاتر یک شرایط مطلوبی هست. هم به لحاظ صندلی مناسب، هم به لحاظ صدا، هم به لحاظ تهویه.وقتی از زمان شروع همین نمایشی که مورد بحث هست، مخاطب نمایش شروع میکنه به باد زدن خودش با این تراکت های نمایش، یا بعد یک ربع شروع میکنه به گردش به چپ و راست روی صندلی، این یعنی اینکه مخاطب بخش موثری از حواسش دیگه به نمایش نیست (همون نمایشی که گفته میشه حتی نور موبایل بازیگر رو تحت تاثیر قرار میده). انتظارات همیشه باید متناسب با امکانات باشه. شما نمیتونی بدون امکانات، انتظار خاصی داشته باشی. هم من هم شما هم هر انسان آگاهی از سانسور بیزاره، اینجا هم من نگفتم سانسور کنید، گفتم "ایجاز" خودش یک هنز هست. شاید هر کارگردانی بلد باشه با 3-4 ساعت نمایش مفهموشو برسونه اما کمتر کارگردانی همین کارو میتونه تو یکی دو ساعت انجام بده. حالا شما بگید: کدام هنر واقعی هست؟
آقای رحمانیان از کارگردان های محبوب منم هست و تیمشون با خانم مهتاب نصیری همیشه غوغا میکنه، اما در این مورد، اگر چنین نظری داشته باشن، باید بگم نظر من مخالفشون هست. اگر انتظار مخاطب باحوصله دارین، باید اول از خودتون شروع کنید. بستر فرهنگی مناسب رو کی باید پدید بیاره. جواب ... دیدن ادامه ›› من اینه که هر کس از خودش باید شروع کنه. انتظار از دیگران انتظار درستی نیست. هر کس اگر سهم خودشو درست ایفا کنه طبیعتا نیازی به هیچ تذکر یا تلنگری نخواهد بود، مگر در موارد خاص.
در نهایت تماشگر هم 2-3 ساعت میشه و کارو میبینه اما دیدن کار مهمه یا اثرش بر انسان؟ اگر سوال ها رو درست بپرسیم اون وقت به نتایج بهتری هم می رسیم.