یه فرصیه هست که میگه انسان هنگام مرگ داخل تونلی با سرعت حرکت میکنه و گذشته خودشو مثل فیلم میبینه، آقای رنج بر به زیبا ترین شکل تماشاچی رو در قسمتی از این تونل با مارلون براندو همراه میکنه موفقیت این کار به نظر من دیالوگهای کلیدی اونه که معلومه بادقت و ظرافت زیاد نوشته شده که هر کدوم بیننده رو میبره به اعماق ذهنش و یاد آور یک صحنه آشنا از یک فیلم یا پوستر میشه، فانتزی و کابوس گونه بودن داستان هضم بی شباهت بودن ظاهری امام بخش و براندو را راحت میکند ، از خانم رسول زاده اولین کاری بود که میدیدم بازیشون رو بسیار پسندیدم (باید اقرار کنم با ذهنیت خوبی به تماشا نرفتم ولی شگفت زده بیرون اومدم)
اینم بگم که اگر نگم تو گلوم گیر میکنه،خانم هنرمندی که متاسفانه من نمیشناختم و حتی اسمتون رو نشنیده بودم (چون به ندرت تلویزیون میبینم خصوصا در ماه رمضان!!) حرکات شما وسط نمایش فقط تمرکز بازیگر رو بهم میزد،بلند نشدن شما در آخر و نشستن هنگام تشویق حضار خصوصا کنار استاد چاکناواریان نشانه اعتراض شما به کیفیت نمایش نیست نشانه.........