سیزیف از دسته نمایشها و تیاترهاییست که کمتر دیده و به آن پرداخته میشود.
نمایش با این روند اغاز میشود که اندیشه را از مخاطب می گیرد و ارام ارام فضا و مفهوم خود را به اندیشه مخاطب ارائه می دهد و این چنان است که تو ۱۰۰ دقیقه در جای خود می نشینی بی انکه بیندیشی و هم محو بازیگران و بازیهایشان.
بازیها روان و عالی در خدمت نمایشنامه و براستی سیزیف را کار کردن برای بازیگر انرژی بسیاری را میخواهد که بازیگران نمایش می اندیشم از عهده برآمدند.
نمایشهایی چون سیزیف بیننده ی جدی تیاتر ایرانی را به اندیشه می اندازد که چرا چنین نمایشهایی در ایران نگاشته و کار نمیشود و اگر چنین است چرا مورد استقبال قرار نمی گیرد؟