من این اجرا رو در سری اجراهای همایش های مکتب تهران دیدم.
نکات بالقوه این اجرا برای من, صداقتی بود که تیم اجرایی در کارشان پیاده کرده بودند.
کارگردان با استفاده از محدود ترین ابزار و میزانسن و با هوشمندی موفق شده لحظات مفرح و کمیک و همچنین شوخی های رندانه وودی آلن را به دور از هرگونه لودگی و زیاده روی خلق کند.
شوخی های بدیع و خلاق موجود در اجرا عاری از هرگونه تصنع و خودشیرینی با اتکا به توانایی بازیگران با بده بستان ها و رفت و آمدهایی که با هم دارند , موفق شده است تاثیری نه لحظه ای و آنی بلکه مستمر و تدریجی روی مخاطب بگذارد و خنده به صورت آن ها بیاورد.
بی گمان جنس شوخی های آلن و وایلدر را می توانیم در مناسبات کمیک این اجرا جستجو کنیم.
همچنین ارتباط زوج این اجرا مارا یاد زوج هایی چون رابرت ردفورد و پل نیومن یا تونی کورتیس و جک لمون می اندازد.