خروج ممنوع به عنوان مشهورترین نمایشنامه ی سارتر، تفکراتی عمیق در رابطه با آزادی عمل و هشیاری انسان را در خود گنجانده است. طبق نظرات سارتر، هر کسی توسط نفس خویش محدود می شود، چرا که “یک نفس هشیار نمی تواند به وجود نفس هشیار دیگری به جز خودش بیاندیشد”(سارتر، برتری نفس). نفوس خودآگاه و هشیار دائما در حال ایجاد ایده و افکار گوناگون اند، بدین گونه دیگران هیچگاه نمی توانند از هشیاری دیگری با دیدگاهی جبری بکاهند چرا که هدف مورد نظر چیزی است که ویژگی های جبری دارد. این تفکر بسیار گیج کننده است، که در خروج ممنوع واضح و روشن آمده است. شخصیت ها موجوداتی هشیار اند، پس در تلاش اند که به درک و فهمی از خودشان برسند. آنها واکنشی خشونت آمیز از خود بروز می دهند در برابر افراد هشیار دیگری که به آنها نسبت داده می شوند. این به وضوح به نمادهای مربوط به آینه ارتباط دارد. استیل می خواهد آن گونه که هست شناخته شود، و تحملش برایش سخت است که او را به عنوان شخص دیگری بشناسند. با این تفکر سارتر نمایشنامه اش را با این جمله ی گارسین پایان می دهد: “ جهنم، مردمان دیگر اند”. در خروج ممنوع، جهنم جایی است که در آن تمامی شخصیت ها همدیگر را معرفی و مفهوم بخشند. این نگاه سرد شخصیت ها را نابود می کند. برای سارتر، این مساله مربوط به هشیار های دیگر، در تمامی عمل و عکس العمل ها ی انسان قرار می گیرد. قضاوت کردن دیگران، در انسان ها همیشه در اثر قضاوت کردن خودشان ایجاد می شود. (به نقل از سایت نقد روز)