متاسفانه در سالهای اخیر تقریبا سالی یکبار این امکان وجود داره که یه کار ببینی که در اون اوج ایثار و ارزش به مخاطب رو که ناشی از تمرین طولانی هست رو به نمایش گذاشته باشه.
امشب این اتفاق برای امسال افتاد.
ممکنه متن رو دوست نداشته باشی و یا باهاش ارتباط برقرار نکنی ولی نمیتونی از انرژی و بازی دو بازیگر این کار لذت نبری و به وجد نیای.
آفرین به کل تیم نمایش که دوباره به یادمون آوردن که هنوز هم میشه کار سرهم بندی شده ارائه نداد و تئاتر ناب رو به صحنه آورد.
دست مریزاد به فداکاری دو بازیگر که اینچنین عاشقانه بر روی صحنه تا توان داشتند، درخشیدند.